जीवन काय आहे?

जीवन काय आहे? जीवन एक अनोळखी प्रवास आहे, ज्याचे लक्ष आपण ठरवत असतो परंतु ते साध्य होईल किंवा नाही याची खात्री कोणीही देऊ शकत नाही. परंतु, म्हणून तो प्रवास सुरूच करु नये असे नाही. या प्रवासात तुम्हांला अतिशय सुंदर बगीचे मिळतील, त्यात तुम्ही रममाण व्हाल आणि आपले लक्ष विसरून जाल, तर कधी पुढे गेल्यावर संपूर्ण कोरडे वाळवंट लागेल ज्या मध्ये मृगजळ दिसून सुद्धा तेथे पाणी असणार नाही आणि तुम्ही उन्हामुळे होरपळून, तहानेने व्याकुळ व्हाल, तर कधी घनदाट जंगल लागेल जेथे चारही बाजूने पाणीच पाणी दिसेल. तुमची तहान भागल्यावर तुम्ही पुढे जाताना नक्की रस्ता कोणता बरोबर आहे हे कळणे कठीण झाल्यामुळे कदाचित तुम्ही सुकर वाटेने पुढे जाल तर कदाचित काटेरी रस्त्यावर जाल, हे सांगणे कठीण आहे. शेवटी नशिबावर भरोसा ठेवून जी वाट तुम्ही निवडाल त्यातून तुम्ही ध्येयापर्यंत पोहोचाल किंवा श्वापद तुम्हांला शिकार करतील, हे सांगणे कठीण आहे. या सर्वामध्ये एक आशा जगाला आहे, ती म्हणजे परमेश्वर, ज्याला कोणीही बघितले नाही, पण त्याच्यावर सर्वांची श्रद्धा आहे, की तो माझ्या ध्येयापर्यंत जाण्यासाठी तो मला मार्गदर्शन करेल. मग कोणी त्या परमेश्वराला ईश्वर म्हणतो कोणी अल्ला म्हणतो कोणी येशू म्हणतो तर कोणी वाहे गुरु किंवा महावीर किंवा गौतम बुद्ध म्हणतो. कोणी स्वामी म्हणतो तर कोणी दिगंबर तर कोणी हजरत किंवा सेंट म्हणतो. ज्याच्या त्याच्या श्रद्देचा हा भाग आहे. बाकी तूच आहेस तुझ्या जीवनाचा शिल्पकार हे ऐकायला चांगले वाटते. माधव भोळे

वाढता वाढता वाढे भेदीले शून्य मंडळा!!!

वाढता वाढता वाढे भेदीले शून्य मंडळा!!! दिनांक १८.९.२३ रोजी श्रीमती जसवंतीबेन जमनदास पोपट यांचे ९३ वर्षी, हलाई लोहाना निवास, शंकर बारी लेन, ठाकुरद्वार, मुंबई येथे राहत्या घरी निधन झाले, अशी बातमी त्यांच्या सुनेने पेपरात दिल्याचे वृत्त मी आज वाचले. १५ मार्च १९५९ रोजी त्या रहात असलेल्या वरील घरात दुपारी ५ महिला एकत्र बसून गप्पा मारत होत्या. गप्पा मारता मारता विषय निघाला की घरी बसून गप्पा मारण्यात वेळ घालवण्यापेक्षा काहीतरी लोकोपयोगी काम करूया. मग असे ठरले की त्या सर्व महिलांना पाककला सहज जमु शकते, तर पापड बनवणे सुरु करूया असे ठरले. पण यासाठी भांडवल कुठून आणणार? त्यांच्या ओळखीच्या छगनलाल पारीख या एका सामाजिक कार्यकर्त्यांकडून त्यांनी रु. ८० फक्त उधार घेऊन पापडाला लागणारे साहित्य आणि कच्चा माल विकत घेतला. दुसऱ्या दिवशी सकाळी घरची कामे आटपून चाळीच्या गच्चीवर या पाच महिला पोळपाट, लाटणे, पापड बनवायचे साहित्य घेऊन गेल्या आणि पापड बनवायचा श्रीगणेशा केला. पहिली बॅच जवळच्याच वाण सामानाच्या दुकानात विकायला दिली आणि ती विक्री झाल्यावर त्यांचा उत्साह वाढला. अशी झाली लिज्जत पापडची सुरवात जिचा प्रवास रु. ८० पासून करून आज ती रु. १६०० कोटींची वार्षिक उलाढाल करते, त्या संस्थेचे नांव आहे "श्री महिला गृह उद्योग लिज्जत पापड", आणि त्या संस्थेच्या संस्थापक श्रीमती जसवंतीबेन जमनदास पोपट आणि इतर चार महिला. आज ह्या संस्थेच्या भारतातील १७ राज्यात एकंदर ८२ शाखा असून त्यात २७ प्रकरच्या उत्पादन शाखा गृहपयोगी वस्तू बनवतात. ही संस्था सहकारी संस्था असून येथे काम करणारी व्यक्ती ही संस्थेची सभासद असते. आज पर्यंत ४५,००० महिला सभासद या व्यवसायात योगदान देत आहेत. ही संस्था १४ प्रकारच्या पापडांशिवाय, मसाला, अपलम, खाकरा, गहू आटा, बेकरी प्रॉडक्ट्स, तयार चपाती आणि ससा डिटर्जंट पावडर इत्यादी उत्पादने आणि विक्री करते. ही संस्था आपली उत्पादने २५ देशात निर्यात करते आणि त्यातून त्यांना भरपूर फायदा होतो. वयाच्या ८० पर्यंत जसवंतीबेन ने या संस्थेसाठी प्रत्यक्ष काम करून अनेक महिलांना हक्काचा रोजगार दिला तसेच त्यांच्या कुटुंबियांना शिक्षणात मदत केली आहे. २६ जानेवारी २०२१ रोजी त्यांच्या या महिला सक्षमीकरण आणि व्यवसायिक योगदाना साठी भारत सरकारने त्यांना पदमश्री देऊन गौरवले आहे. त्यांचे पार्थिव शरीर दिनांक १८ सप्टेंबर २३ रोजी अनंतात विलीन झाले. अशा ह्या महान, दुरदर्शी, समाजसेविकेला माझी विनम्र श्रद्धांजली. माधव भोळे