अमेरिका फर्स्ट

अमेरिका फर्स्ट

नुकतेच अमेरिकेचे ४५ वे राष्ट्रध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांचे  २० जानेवारी २०१७ रोजी  त्याच्या शपथविधीचे वेळी १७ मिनिटे प्रथम राष्ट्राध्यक्षीय भाषण झाले. निवडणूक प्रचाराचे वेळी घेतलेल्या अमेरिका फर्स्ट या त्यांच्या मूळ मुद्याला साजेसे असे ते छोटेखानी परंतु जोशपूर्ण भाषण झाले.  त्यांनी सांगितले कि अमेरिकेच्या याआधीच्या राजनीती आणि व्यापारनीती मुळे जगातील देश श्रीमंत झाले आणि अमेरिकन गरीब झाले. आमचे सैनिक दुसऱ्या देशाच्या सीमा सुरक्षित ठेवायला गेले आणि आमच्या सीमा उघड्या पडल्या. हे करताना आमचे अब्जोनी खरबोनि डॉलर रणांगणात खर्च झाले,  ते अमेरिकेतील प्रामाणिक करदात्यांच्या होते. आमच्या पायाभूत सुविधा आणि त्याचा विकास रखडला. आमच्या फॅक्टऱ्या बंद झाल्या आणि आमच्या हाताची कामे दुसऱ्या देशात गेली.  आमच्या मध्यम वर्गीयांची कष्टाने कमावलेली संपत्ती देशाच्या राजकारण्यांनी गोंडस कारणे दाखवुन लुबाडली आणि ती जगभर वाटली. श्रीमंत झाले ते मूठभर लोक, पण गावागावातील अमेरिकी नागरिक तसाच उपेक्षित राहिला. बाहेरच्या देशातील लोक येऊन कमी पगारावर काम करून आमच्या लोकांच्या नोकऱ्यांवर गदा आणू लागले आणि आमच्या अमेरिकन बंधू भगिनींवर बेकारीची कुऱ्हाड कोसळली. परंतु आता तो भूतकाळ आहे. आजपासून एकच नवीन मंत्र, अमेरिका फर्स्ट. या पुढे अमेरिकेचे व्यापार धोरण,  करविषयक धोरण, परराष्ट्रीय धोरण आणि व्हिसा धोरण या सर्व ठिकाणी अमेरिकन कामगार आणि अमेरिकन कुटुंबाचाच विचार करून धोरणे ठरवली जातील. इस्लामिक दहशदवाद ज्याने जगात मानवतेविरुद्ध भस्मासुर निर्माण केला आहे तो जगातून समूळ नष्ट करण्यास अमेरिका वाचनबद्द आहे. 

या त्यांच्या भाषणावर आणि विचारांवर अनेक देशाचे नागरिक आणि राजकारणी नाराज आहेत. पण ट्रम्प यांचे काय चुकले हे ते सांगू शकत नाहीत.  प्रत्येक देशाला आपले आणि आपल्या देशाच्या नागरिकांचे हितसंबंध जपायलाच पाहिजेत,  किंबहुना त्या त्या देशाच्या नेत्यांची ती घटनाबध्द जबाबदारी असते.  आचार्य विनोबाजी भावे यांनी म्हटले होते कि प्रत्येकाने आपले आंगण साफ करा म्हणजे देश साफ होईल.  आता त्यामुळे इतर देशांच्या हितसंबंधांना धोका पोहोचत असेल तर तसे होऊ नये अशी तजवीज त्यांनी करायला हवी. आपणास माहित असेल कि अमेरिकेत आणि आता भारतात सुद्धा सुई पासून,  मोठमोठ्या ट्रॅक्टर पर्यंत अनेक गोष्टी चीन मधून आयात केल्या जातात. दिवाळीचे कंदील, फटाके एवढंच काय गणपतीच्या मुर्त्या सुद्धा चीन मधून विकायला येत आहेत. मग काय भारतीय कामगारांनी माशा मारायच्या? अर्थात तयार झालेल्या अशा प्रसंगामुळे आपत्तीतुन उत्पत्ती या धोरणानुसार भारतीय किव्वा अमेरिकी नागरिकांनी आपली उत्पादने आंतरराष्ट्रीय दर्जाची आणि ग्राहकाला परवडेल अशा किमतीची  बनवणे आवश्यक आहे. सरकारांनी भरमसाठ व विविध स्तरावरील टॅक्स कमी करून, आपले व्यवस्थापकीय खर्च कमी करायला पाहिजे. सर्व ठिकाणी वीज, पाणी,  व्यवसायास आणि उत्पादनास कमी व्याजावर कर्ज आणि पायाभूत सुविधा उपलब्ध करून देणे सरकारचे कर्तव्य आहे. सरकारी खात्यातील गोंधळ आणि भ्रष्टाचार निर्दयपणे निपटून काढायला हवा. लायसनराज बंद करून व्यापारास आणि उद्योगास उपयुक्त धोरण राबवायला हवे. भारतात उद्योग करून पैसे कमावणारा माणसाकडे गुन्हेगार या नात्याने बघितले जाते. जर उद्योग धंदे वाढले तरच पुढील पिढीला नोकरी धंदा मिळणार आहे. नुसता पुस्तकी शिक्षणावर भर न देता व्यवसायोपयोगी शिक्षणावर भर देणे आवश्यक आहे.

आणखी एक महत्वाचा विषय येथे मांडू इच्छितो. सध्या सामाजिक माध्यमांवर आणि वर्तमान पत्रात  वेगवेगळ्या राष्ट्रीय पुढाऱ्यांबद्दल आणि काही विशिष्ठ हेतूने स्वार्थासाठी वेगवेगळ्या समाजाबद्दल गरळ ओकले जात आहे. जातीजातीत, जाती-उपजातींत, धर्माधर्मात स्वतःच्या स्वार्थासाठी तेढ वाढवली जात आहे (त्याशिवाय यांच्या मर्सिडिस आणि लम्बोर्घिनी गाड्यांची संख्या कशी वाढेल?).   अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याच्या नावाखाली वेगवेगळी नाटके आणि सिनिमे जुने ऐत्यासींक वाद उकरून काढत आहेत.  यामध्ये देशासमोर असलेले मूळ प्रश्न बाजूला राहून जातीय तेढ निर्माण करण्याचे काम असे अभिव्यक्ती स्वातंत्रवादी करत असून राजकारणी आपल्या फायद्यासाठी त्या आगीत तेल ओतत आहेत.

भारतीय समाजातील फूट पाडायला आणि त्याचा फायदा उठवायला ब्रिटिशांना १५० वर्ष लागली तेच काम आजकालचे तथाकथित पुरोगामी म्हणवणारे नेते मंडळी सहज एक काडी लावून करत आहेत आणि त्या आगीत जनता होरपळून जात आहे. त्या विध्वंसात नुकसान होतंय ते देशाचं आणि पर्यायाने सामान्य नागरिकांच्या संपत्तीचे. या राजकारण्यांना त्याचे काहीच पडलेले नाही. ज्या राष्ट्रपुरुषांनी किव्वा पुढाऱ्यांनी  काही निर्णय त्या त्या वेळी घेतले असतील ते त्या परिस्थितीत योग्य असावेत आणि त्याचे मूल्यमापन करण्याची तसदी कृपया आपण घेऊ नये.  मी असे म्हणत नाही कि काही चुका कोणाकडून घडल्याचं नाहीत किव्वा नसतील. अहो जगात कुठलाही कोळसा उगाळला तरी तो काळच असतो आणि तो जाळल्यावर त्याची राखच होते.  जर आपण समजूतदार आणि पुरोगामी असाल तर मोठ्या मनाने सर्वानी झाले गेले गंगेला मिळाले असे मानून नव्याने समृद्ध भारताचा इतिहास घडवूया आणि या प्रगतीची गंगा जगभर पोहोचवूया.

या वर एकच उपाय आहे. गौरव निमकर यांच्या "इबत्तीदा" या एकांकिकेमध्ये म्हटल्या प्रमाणे नागरिकांना जिहाद किव्वा धर्मयुद्धच करायचे असेल तर ते भ्रष्टाचाराच्या विरुद्ध करा, मागासलेपणाच्या विरुद्ध करा, गरिबीच्या विरुद्ध करा, घाणीच्या साम्राज्याच्या विरुद्ध करा, गुन्हेगारीच्या विरुद्द करा, व्यसनांच्या विरुद्ध करा. प्रत्येक भारतीयाने म्हटले पाहिजे, भारतीय हि माझी ओळख आहे, मानवता माझा धर्म आहे. सदाचार आणि प्रामाणिकपणा हि माझी संस्कृती आहे.  जर्मन आपला इतिहास विसरून कामाला लागले, जपान हिरोशिमाच्या राखेतून उभे राहिले,  अमेरिका यादवी युद्धातून सावरून पुढे गेली, चीन भूक आणि दुष्काळावर  मात करू शकला मग आपण कमी आहोत काय?  चला आपणही म्हणूया भारत फर्स्ट, भारतीय फर्स्ट.

माधव भोळे Email madhavbhole99@gmail.com
(वरील लेख लेखकाच्या परवानगी शिवाय अन्यत्र छापू नये. )