Monday, March 14, 2022

सहज सुचले म्हणून 1

सहज सुचले म्हणून. गेल्या आठवड्यातील माझ्या देवरूखे ज्ञातीबद्दल लिहिलेल्या 2 पोस्टवरून मी एक जात पात मानणारी व्यक्ती आहे असा अनेकांचा गैरसमज झाला असावा असे वाटते. हे दोन्ही लेख फक्त आणि फक्त माहितीसाठी होते या पलीकडे त्याचा अन्वयार्थ लावणे चूक होईल. प्रत्यक्षात जात पात, देव धर्म, संस्कार, अध्यात्म की ऐहिक सुख वगैरे विषय हे पूर्णपणे व्यक्तिगत आहेत असे मला वाटते. माझ्या घराच्या उंबरठ्याच्या बाहेर मी प्रथम एक माणूस आहे नंतर भारतीय, नंतर हिंदू नंतर ब्राह्मण. जर एखादा मुसलमान वृद्ध पाण्याविना तडफडत असेल तर मी त्याला लगेच पाणी देईन त्यावेळी त्याचा धर्म बघणार नाही. कोणी आपल्या लेकी कोणाकडे ध्याव्यात किंवा कोणत्या ज्ञातीच्या सूना घरी आणाव्यात हा व्यक्तिगत विषय आहेच पण त्याच बरोबर तो आपला प्रश्न नसून तो आपल्या मुलांचा व्यक्तीगत प्रश्न आहे असे मी मानतो कारण त्यांचा संसार त्यांना करायचा आहे. त्यांनी विचारले तर जरूर मार्गदर्शन करावे अनेकवेळा फेसबुक वर लिखाण करताना अनेक प्रतिवादींशी संघर्ष करावा लागतो. एखादे लिखाण वाचकाच्या मर्जीच्या विरुद्ध गेले की तो त्याच्या कुवतीनुसार माझे मूल्यमापन करण्याचा प्रयत्न करतो. आपली आराध्य दैवते जी प्रत्येकाची वेगवेगळी आहेत. कोणी शिवाजी मानतो, कोणी गांधीजी तर कोणी सावरकर, कोणी नेताजी, कोणी आंबेडकर, कोणी नथुराम तर कोणी चाफेकर बंधू. कोणी नेहरू, इंदिरा गांधी तर कोणी मोदी मानतात. त्यातील एकाचे चांगले गुण सांगितले की प्रतिवादी त्याच्या कुलनगड्या काढून माझेच आराध्य दैवत कसे चांगले आहे हे सांगण्याचा प्रयत्न करतो. मी म्हणतो ही सर्व थोर मंडळी आहेत, आपापल्या वेळेला आणि आपापल्या भूमिकेचे वेळी किंवा ज्या परिस्थितीत ते तसे वागले ते योग्यच असावेत. या सर्व मंडळींचे त्यावेळी आपापले फॉलोअर्सर होते आणि अजूनही आहेत. या प्रत्येकात अनेक चांगले गुण होते आणि काही वाईट गुण सुद्धा होते किंवा त्यांच्या चुका सुद्धा झाल्या असतील. म्हणून राजरोसपणे त्यांचे वर टीका करून बाकीच्या लोकांच्या दैवतांना तुच्छ मानणे हे अन्यायकारक आहे असे वाटते. या पैकी एखाद्या व्यक्तीचा एखादा चांगला गुण आपण आत्मसात केला तर त्यामुळे आपल्या चारित्र्यात भर पडेल आणि आपले आयुष्य समृद्ध होईल. पण ते न करता आपण दुसऱ्याच्या वाईट बाजूवर टीका करत राहतो हे चूक आहे असे मला वाटते. मागे एक प्रसंग झाला आणि त्यावेळी मला खरोखर अशा भारतीय विचारसरणी ची कीव आली. एकदा सावरकरवादी नट शरद पोंक्षे यांनी फेसबुकवर लिहिले की ते "हे राम नथुराम" या नाटकाचा प्रयोग लंडनच्या थिएटर मध्ये करण्यासाठी जात आहेत. त्या वेळी मी टिप्पणी केली की असे नाटक तुम्ही लंडनमध्ये का प्रदर्शित करता? महात्मा गांधी एक थोर व्यक्ती होते, सम्पूर्ण जगात त्यांना आजही मानतात, त्या गांधीजींची हत्या करणाऱ्या नथुराम चे नाटक जगात नेत आहेत. ठीक आहे गांधीजींचे विचार तुम्हाला मान्य नाहीत, तुम्ही नथुराम मानता. परंतु एवढ्या मोठ्या नेत्याची हत्या होणे हे भारतीयांचे दुर्दैव आहे. कारणे काहीही असोत पण तो भारतीयांच्या अभिमानाचा विषय नाही. मग जे विषय भारतीयांच्या अभिमानाचे नाहीत ते विषय भारता बाहेर का मांडत आहेत. भारताचे प्रश्न भारतातच राहुध्या. त्यावर पोंक्षे यांनी लगेच मला मी गांधीवादी म्हणून माझ्यावर टीकेची झोड उठवून त्यावर ट्रॉल केले. मी म्हटले तुम्हा नाट्यकर्मीना, जंगली कबुतर, घाशीराम कोतवाल, गिधाडे अशीच नाटके भारताबाहेर न्यायला आवडतात. जर चांगली नाटके न्यायची असतील तर रायगडाला जेव्हा जाग येते, राजा शिवछत्रपती, बॅरिस्टर अशी दर्जेदार नाटके न्या. पण भारताची नाचक्की होईल अशी नाटके नेऊ नका. पण पट्ट्याने काही ऐकले नाही. शेवटी मी टिपणी करायचे सोडून दिले. कारण एकच आम्हाला बाजीरावाची मस्तानी लक्षात रहाते पण त्याचा पराक्रम लक्षात राहत नाही. वाईट पटकन पसरते पण चांगले पसरवायला वेळ लागतो. कारण दुर्गंधी दूरवर पसरते पण मोगरा जवळपासच खुलतो. असो मी कोणाला दुखावले तर नाही ना हे नेहमी बघण्याचा प्रयत्न करतो. या लेखावर सुद्धा अनेक उलटसुलट प्रतिक्रिया येतील पण ठीक आहे त्यालाच चर्चा म्हणूया. माधव भोळे

No comments:

Post a Comment