स्पीटी व्हाली की सह्याद्री टुरिझम?

 स्पीटी व्हाली की सह्याद्री टुरिझम?

अनेक लोक ऍडव्हेंचर स्पोर्ट्स म्हणून बायकिंग साठी उंचच उंच परंतु खडकाळ अशा स्पीटी व्हॅली मध्ये जातात. पण आमच्या कोकणात सुद्धा अशी काही कमी स्थळें नाहीत. संपूर्ण कोकण हा सह्याद्रीच्या डोंगरातील दऱ्या खोऱ्याने नटलेला आहे. कोकणचे पर्यटन वाढवायचे असेल तर होम स्टे शिवाय,  कॅमपिंग, पॅराग्लायडिंग, बायकिंग, रोविंग, झिपिंग, गोंडाला ( काश्मीर सारखी ट्रॉली ) असे टुरिझमचे विविध प्रकार अवलंबले पाहिजेत. त्यात आता कातळ शिल्प सापडल्यामुळे तों पर्यटनाचा आणखी एक  विषय बनवला पाहिजे. नाणार नको असेल तर पर्यटनाशिवाय पर्याय नाही. ऐन उन्हाळ्यात सुद्धा हा संपूर्ण प्रदेश हिरव्यागार डोंगरांनि नटलेला असतो, पावसाळ्यात येथे जागो जागी छोटे मोठे प्रपात (धबधबे)  वाहत असतात. 

एक उदाहरण म्हणून लिहितो. आम्ही एकदा आमचे गाव वीर ( तालुका चिपळूण व्हाया सावर्डे)  तें कुडली ( तालुका गुहागर ) येथे बाईकनें गेलो होतो. वीर मध्येच दोन बारमाही वाहणारे धबधबे आहेत. शिवाय वीर मध्ये वनराजी असल्यामुळे माकडे आणि वानर, महाबळेश्वर किंवा माथेरान पेक्षा निश्चितच जास्त आहेत. सुतार पक्षा पासून ककणेर पर्यंत अनेक रंगाचे पक्षी आणि फुलपाखरे आमच्या परसवात पिंगा घालत असतात.

वीर गांव एका खोल दरीमध्ये असल्यामुळे ३ प्रचंड उंच वाकणे चढून गेले की येते ती लोहार वाडी, तेथून पुर्ये, शिरंबे माळ रान करीत ( येथे पावसाळ्यात खूप मोर असतात जे भात शेती खायला येतात ) करीत परत २ वाकणे खाली उतरत वहाळ गाठले. उंचावर असलेल्या शिरंबे सडे वाडी तें शिरंबे स्टॉप वर खाली जाईपर्यंत संपूर्ण खालचा जवळजवळ १५ तें २० मैलाचा पसारा हिरवा गार दिसतो. वहाळ येथे प्रकाश पाध्ये यांचेकडे जम्बो कट वडा आणि झणझणीत मिसळ खाऊन तेथून पुढे आबिटगाव मार्गे मुर्तवडा करीत पुढे मुर्तवडा तें अबलोली या मधील खोलवर असलेल्या कापशी नदीच्या पुलावरून पलीकडे अबलोलीला टच केले. त्या भागातील दरी चे दृश्य अतिशय विहंगमय होते.  त्याकाळी हा पुलावर जायचा रस्ता अतिशय भयानक खोल वाटायचा कारण वाकणे कठीण होती ( आता ती बरीच सोपी झाली आहेत ). तेथून काजूर्ली येथे काही काम होते तें करून परत शिवणे येथून वर असोरे येथे गेलो. त्यावेळी भर जंगलात एक दुकान होते. तेथून वर डोंगर चढत वर एक दवाखाना होता तेथे गेलो. तेथून कोळवली, पाचेरी सडा, माटल वाडी, असे करत जांभारी मार्गे कुडली येथील माळाच्या खळ्यावर पोहोचलो. जाताना डाव्या बाजूला भातगाव, मोबार पाचेरी अशी गावे लागत होती. माळाच्या खळ्यावर बाईक उभी केली. कुडलीला माझे मामा रहायचे. तेथे जायचे म्हणजे गांव एका दरीत आहे. माळाच्या खळ्यावरून  वन टू वन टू करत आम्ही खाली श्री लक्ष्मी नारायणाच्या मंदिराजवळ असलेल्या आमच्या मामाच्या घरी पोहोचलो. त्याकाळी मंदिरापर्यंत रस्ता नव्हता. मधे डोंगर उतरताना उजव्या बाजूला पाण्याचा पाट वहात बागा शिंपत जातं होता. 

एका बाजूला जयगड खाडी तर दुसऱ्या बाजूला विस्तीर्ण असा गुहागर तालुका बघायला मिळाला.  संपूर्ण कडक उन्हाळा असलेला तों मे महिना होता परंतु आम्ही उंच पाठरावर असल्यामुळे भर दुपारी तेथे अरबी समुद्र आणि जयगड खाडी वरून येणारे ऑक्सिजनें भरलेले खारे वारे वाहत असल्यामुळे तों जाणवला नाही आणि मन सुद्धा प्रफुलीत झाले. वारा एव्हडा सुंदर आणि जोरदार होता की या भागात कमीतकमी ५०० पवन चक्की तरी बसतील, पण महाराष्ट्र सरकार आणि मराठी उद्योजक यांचेकडे अशा विषयात विचार करण्याची ताकद नाही असे वाटते. ( साताऱ्या जवळ समर्थ गडाच्या पायथ्याशी अशा बऱ्याच पवनचक्या आहेत ). त्याकाळी रस्ते कच्चे होते. पठारावरील हा संपूर्ण भाग खडकाळ आहे. पावसाळ्या मध्ये येथे अगदी कास पाठरासारखी रंगीबेरंगी रानफुले उगवलेली असतात. अशी आनंदाई बाईक यात्रा करायला उत्साह आणि नशीब लागते. 

असो तुम्ही पण एकदा असा बायकिंग चा आनंद घ्या. मन प्रसन्न होईल. 

माधव भोळे