एक अजात शत्रू व्यक्तिमत्व - सौ. वनमला मुकादम

सौ वनमाला मुकादम ही व्यक्ती माहित नाही असा देवरूखे विरळाच. दादर येथे राहणाऱ्या हरहुन्नरी महिला म्हंटले की लोक लगेच विचारतात, वनमाला ताई का? त्याचे कारण एकच, सगळ्यांमध्ये मिसळणे, सगळ्यांच्या मदतीला धावून जाणे, एखाद्या गटाचे नेतृत्व करणे, सर्वांना आपल्या विचारांनी आणि कार्याने बांधून ठेवणे, एखाद्याला निर्भिडपणे जाऊन भेटणे आणि त्याला देवरूखे समाजाच्या कामासाठी उद्युक्त करणे असे अनेक चांगले गुण त्यांचेकडे आहेत. देवरूखे ब्राह्मण विद्यार्थी सहायक संस्थेच्या शतक महोत्सवात त्यांचे अमूल्य योगदान होते. तेथूनच त्यांच्या सामाजिक कार्याची सुरवात झाली. देवरूखे संघ दादरचे अनेक दिमाखदार कार्यक्रम त्यांनी आणि त्यांच्या सहकाऱ्यांनी यशस्वी केले आहेत. त्यांच्या कर्तृत्वाचा आणि नेतृत्वाचा कस लागला तो देवरूखे महिला मेळाव्यात. २००८ साली ठाण्याच्या सौ. अनुराधा जोशी यांच्या नेतृत्वाखाली सुरुवात झालेल्या महिला मेळाव्याची धुरा ज्यावेळी वनमला ताईंनी खांद्यावर घेतली त्यानंतर त्यांनी भलेमोठे महिला मेळावे ठाणे, पुणे, शिरगाव ( उंबर गाव), डोंबिवली येथे आयोजित केले. एक हजार पेक्षा जास्त महिला एकत्र येवून, एक विचाराने, कोणतेही वाद न होता, महिलांच्या उत्कर्षासाठी काम करतात आणि एक चांगला मेळावा सादर करतात हे नक्कीच कौतुकास्पद आणि अभिमानासपद आहे. असे एक नव्हे तर लागोपाट पाच वर्ष झाले हा नक्कीच योगायोग नव्हे. ह्या सर्वाचे श्रेय त्या अर्थातच आपल्या सर्व २० महिलांच्या टीम ला देतात. त्यांच्यामते कोणतेही कार्य यशस्वी करायचे असेल तर ते चांगल्या सहकार्यांशिवाय होत नाही. २०१२ साली त्यांच्यातील वरील गुण बघून ज्ञातीतील जुने जाणते नेते कै. रामभाऊ निमकरांनी त्यांना देवरुखे ब्राम्हण अनाथ कौटुंबिक निधीमध्ये काम करण्यास पाचारण केले. तेथपासून त्यांनी कामाचा धडाका लावला. देवरुख्यातील गोरगरिबांची जमेल तेव्हढी मदत करणे हा उद्देश ठेवून, असे लोक शोधून काढून, त्याची योग्य माहिती घेवून विश्वस्त मंडळापुढे सादर करणे हे त्यांचे मुख्य काम आहे. या शिवाय पडेल ते काम करायची त्यांची तयारी आहे. लेख लिहिण्याचा प्रपंच म्हणजे 5 दिवसापूर्वी त्यांनी मला दूरध्वनी केला आणि म्हणाल्या कोकणातील एका खेडेगावातील एका गरजू देवरूखे वृध्द महिलेला व्हील चेयर ची गरज आहे, काही करता येईल का? आमची संस्था ही कामे करू शकत नाही हे त्यांना माहिती आहे पण कोणाला मदत होत असेल तर आम्ही प्रयत्न करत असतो. मी दोन चार नावे सुचवली पण त्यातून काही फार प्रगती झाली नाही. मग अचानक त्यांना त्यांच्या ओळखीचा संपर्क आठवला, आणि त्यांनी त्याला फोनवर गाठले, आणि काय आश्चर्य, देवाची कृपाच म्हणा, 3 दिवसात ती व्हील चेअर, विनामूल्य, त्या महीलेपर्यंत तिच्या खेडेगावात पोच झाली. अर्थात त्यामध्ये अनेकांचे मदतीचे हात असतातच. मुख्य म्हणजे योजलेले काम पार पडले याचे आम्हाला समाधान झाले. . पूर्वी कधीतरी मी प्रसिध्दी परांगमुख शब्द वाचला होता, पण त्याचा खरा अर्थ मला आज उमगला. काल सहजच बोलता बोलता त्यांना विचारले की आपली साठी झाली का? तर त्या म्हणाल्या 2021 साली. मला आश्चर्य वाटले की आम्ही एकत्र काम करून सुध्दा आम्हाला याची खबरबात नाही? असो, त्यांच्या सद्गुणांची दखल घेतली जावी तसेच त्यांचे कार्य वाचून आणखी काही लोक प्रेरित होतील असे वाटून हा लेख लिहिला आहे. चांगल्याला चांगले म्हणायला काय हरकत आहे? माधव भोळे ( व्यक्तिगत लेख ).