२१.०१.२०२५
जेष्ठ नागरिक, स्त्री दाक्षिण्य आणि रांग ( क्यू - queue).
काल पर्वा एका कार्यक्रमात गेलो होतो. दुपारच्या वेळी १२.३० ते २.३० मध्ये स्वसेवा तत्वावर आधारित ( बुफे ) पद्धत होती. लोक आणि मीं सुद्धा प्लेट वाटी घेण्यासाठी रांगेत उभा होतो. तेव्हड्यात एक उच्च शिक्षित वाटणारे जेष्ठ नागरिक रांगेमध्य आले आणि येथील माझ्या पुढील ओळखीच्या व्यक्तीशी बोलायला लागले आणि तेथेच उभे राहिले. ( ठीक आहे जेष्ठ नागरिक म्हणून त्यांना आपण अपवाद समजू यां!).
नंतर त्यांची पत्नी आली आणि तिने त्या संभाषणात भाग घेतला आणि तेथेच उभी राहिली, असे करता करता त्यांच्या घरातील आणि मित्र मंडळी मिळून ७ माणसे रांगेत चक्क घुसली. त्या नंतर तर हद्दच झाली. त्या पत्नी आपल्या मैत्रिणींना सुद्धा रांगेमध्ये बोलवत होत्या. म्हणाल्या "ये रांगेमध्ये, काही होत नाही, कोणी अडवत नाही, सगळे आपलेच आहेत". त्या आल्या नाहीत ते ( आमचे ) नशीबच म्हणायचे!
मीं काही बोलणार होतो पण सर्व लोक आपलेच म्हटल्यावर उगाच वाद कशाला? आणि चांगल्या कार्यक्रमाला गालबोट कशाला?
पण लोकांनी सुद्धा विचार करायला हवा की एव्हडी माणसे माझ्या पुढे आणि मागे रांगेत उभी आहेत, ते सर्व वेडे आहेत का? आणि तुम्ही घुसणारे ७ शहाणे का?
काय तुमच्या शिक्षणाचा, संस्कारांचा आणि स्टेट्सचा उपयोग? ( चुलीत घाला, असल्या पदव्या! ).
याउलट एकदा पूर्ण भरलेल्या बोरिवली ते चर्चगेट लोकल रेल्वे मध्ये मीं मालाड येथे चढलो होतो. तेथे मोटरमनच्या पाठच्या बहुतेक दुसऱ्या डब्यात जेष्ठ नागरिकांसाठी काही राखीव जागा असतात. तेथे काही जेष्ठ व्यक्ती बसल्या होत्या. थोड्या वेळाने एक जागा रिकामी झाली. त्यावेळी मीं तेथील एका उभ्या असलेल्या जेष्ठ नागरिकाला रिकाम्या जागी बसण्याची विनंती केली. त्यावेळी त्याने ती विनंती नाकारली. मला थोडे आश्चर्यच वाटले!. मीं त्याला कारण विचारले? तों म्हणाला जर मीं ह्या गर्दीमध्ये रेल्वेमध्ये चढू शकतो तर यां गर्दीमध्ये उभे सुद्धा राहू शकतो. मला अजून तरी तेथे बसण्याची आवश्यकता वाटत नाही. त्या पेक्षा दुसऱ्या कोणाला त्याची गरज असेल तर त्याला ती नक्की मिळायला हवी.
मनात म्हटले ज्या ठिकाणी रेल्वे सुरू होते त्या ठिकाणी जागा अडवण्यासाठी सर्व वयातील मंडळी, अगदी तरुण सुद्धा अक्षरश: जीवाचा आकांत करत, गाडी प्लॅटफॉर्मवर लागून थांबायच्या आधीच उड्या मारून जागा अडवतात त्यांची घृणास्पद वृत्ती कुठे आणि कुठे ह्या जेष्ठ नागरिकाची वृत्ती.
शेवटी संस्कार पुस्तकात किंवा डोक्यात नसून ते मनात असून ते वागणुकीत असावे लागतात.
माधव भोळे
No comments:
Post a Comment